ستاره دنباله دار در جدول

ستاره دنباله دار در جدول به گلوله های برفی کیهانی متشکل از یخ، سنگ، گاز و گرد و غبار می گویند. آن ها بقایایی از آغاز منظومه ی شمسی هستند که مربوط به 6/4 میلیارد سال قبل است. ناسا تعداد ستاره های دنباله دار شناسایی شده را در حدود 3700 عدد تخمین زده است. مدار این ستاره ها بیضوی شکل می باشد.

تفاوت عمده ی دنباله دارها با سایر اجرام آسمانی مانند سیارکها، شهاب ها و شهاب سنگ ها، مواد تشکیل دهنده ی آن هاست.

اجزای ستاره های دنباله دار

دنباله دارها از سه قسمت هسته، گیسو و دم تشکیل می شوند. هسته ی جامد پوشیده از یخ و غباری از مواد آلی تیره رنگ است. دیگر مواد یخ زده شامل آمونیاک، کربن دی اکسید، کربن مونوکسید و متان هستند. بزرگترین هسته ی مربوط به دنباله دارها 16 کیلومتر بوده ولی وسعت گیسوی بعضی از آن ها می تواند حتی به 1.6 میلیون کیلومتر برسد و دم آن ها نیز 160 میلیون کیلومتر طول داشته باشد.

انواع ستاره های دنباله دار

دنباله دار بزرگ

این دنباله دارها برخلاف نام شان آن چنان بزرگ نیستند که با چشم غیرمسلح قابل رویت باشند، بلکه این نزدیک شدن به خورشید است که باعث بخار شدن سطح یخ های آن ها شده و بخش وسیعی از گاز و گرد و غبار رها می شود و منجر به تشکیل گیسو و دم های بزرگی می شود. این دم ها جلوه ی زیبا و دیدنی هستند.

وجود دو ویژگی مهم موجب تغییر یک ستاره دنباله دار به ستاره دنباله دار بزرگ می شود. این دو ویژگی شامل هسته ی بزرگ و پر انرژی و عبور از نزدیکی زمین و نزدیکی خورشید است. ستاره دنباله دار هالی، هایاکوتاکه و هیل- باپ از جمله ی این ستاره ها هستند.

مسیر خورشیدی

این دنباله دارها در حین حضیض خود ( نزدیک ترین فاصله به مرکز در مدار بیضی شکل) به نزدیکی خورشید( حتی چند هزار مایلی) می رسند. نزدیکی و فاصله ی کم عبور از کنار خورشید می تواند با قرار دادن آن ها در برابر شدت تشعشعات خورشید، خطرآفرین باشد.

منشا ستاره های دنباله دار

ابر اورت و کمربند کویپر سرچشمه ی بسیاری از دنباله دارها هستند. ابر اورت در فاصله ی 100000 واحد نجومی از خورشید قرار گرفته است و چرخش کامل دنباله دارها می تواند حتی به 30 میلیون سال برسد. برخورد برخی از ستارگان در حال عبور از فضا با اشیای ابر اورت خارج از مدارشان باعث تشکیل دنباله دارها می شود.

کمربند کویپر نیز متشکل از کمربندی یخی و دیسک مانند از اجسام و اجرام دنباله دار در آن سوی مدار نپتون است که 42 واحد نجومی از خورشید فاصله دارد.

ستاره دنباله دار هالی

وسعت این دنباله دار 15 کیلومتر است و شکلی شبیه سیب زمینی دارد. سطح آن از یخ و غبار و 15 درصد کربن مونو اکسید یخ زده پوشیده شده است. هالی در سال 1705 توسط ادموند هالی کشف شد. این دنباله دار هر 75 سال به نزدیکی زمین می رسد و با چشم غیرمسلح قابل رویت است.هالی آخرین بار در سال 1986 به نزدیکی زمین رسیده بود.

ستاره دنباله دار هیل- باپ

دنباله دار هیل- باپ دارای هسته ای بزرگ و پر از گاز و غبار است و دم آن 30 تا 40 کیلومتر طول دارد. این دنباله دار آخرین بار در سال 1997 در فاصله ی 197 کیلومتری زمین مشاهده شد.

ستاره دنباله دار شومیکر- لوی 9

این دنباله دار به نام کاشفان خود یعنی ژن شومیکر، کارولین شومیکر و دیوید لوی نامگذاری شده است. ستاره دنباله دار شومیکر در سال 1994 با سیاره مشتری برخورد کرد و باعث به وجود آمدن یک توپ آتشین و درخشان در آسمان شد که تا ارتفاع 3000 کیلومتری بالای ابر یوویان و لکه ی تیره ی بزرگی به وسعت 12000 کیلومتر بالا آمد.